دانلود گزارش کارورزی و کار آموزی

ﮐﺎرورزی در ﻣﺮاﮐﺰ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ﻧﺮدﺑﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﮔﻮداﻟﯽ ژرف و ﺑﯽ ﻧﻮر گﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ از ﭘﻠﮑﺎن آن ﺑﺎﻻ ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﭘﻬﻨﺎور دﺷﺖ ﺑﺮﺳﯿﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ فﮑﺮ ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان از اﯾﻦ ﻧﺮدﺑﺎن ﺑﺎﻻ رﻓﺖ. آن ﭼﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻠﮑﺎن ﻧﺮدﺑﺎن را ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻃﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ اوج رﺳﯿﺪ. آن ﮔﺎه ﮐﻪ ﻧﺮدﺑﺎن را ﻟﻤﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ و روی اوﻟﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ، ﮐﻢ و ﮐﯿﻒ آن را اﺣﺴﺎس ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد و از ﻫﻤﺎن ﭘﻠﻪ اول ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻃﺮز ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ، اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و اﻃﻤﯿﻨﺎن از ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﯾﯽ آن ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ. آن ﭼﻪ را درﺑﺎره ﺻﻌﻮد از ﻧﺮدﺑﺎن ﺷﻨﯿﺪه اﯾﻢ و ﺧﻮاﻧﺪه اﯾﻢ ﺑﻪ ذﻫﻨﻤﺎن ﻣﯽ آﯾﺪ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ آﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﭘﯿﻤﺎﯾﺶ ﻧﺮدﺑﺎن را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻨﺪﯾﻢ، و ﭘﻠﮑﺎن آن را ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی در ﻧﻮردﯾﻢ. ﻫﺮ ﭘﻠﻪ ای را ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮔﺬارﯾﻢ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺎن ﺑﺎ ﻧﺮدﺑﺎن ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و اﯾﻤﻨﯽ و اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در اوﻟﯿﻦ ﮔﺎم ﺣﺲ ﮐﺮده اﯾﻢ ﻗﻮت ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻓﻀﺎی روﺷﻦ ﺗﺮی ﻣﯽ رﺳﯿﻢ. در ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻮدال ﻋﻤﯿﻖ و ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ آﺷﮑﺎری ﺑﺮای ﺗﺸﺨﯿﺺ و ﺗﻤﯿﯿﺰ ﻧﺪارد، ﭘﺮش و ﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﻧﺮدﺑﺎن ﻣﺤﺎل اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازی ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺧﻮد را در ﭘﻠﻪ آﺧﺮ ﻗﺮار داد. اﮔﺮ ﻫﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﭘﻠﻪ ﻫﺎ را ﯾﮏ در ﻣﯿﺎن، ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﯿﻤﻮد و ﺑﺪون ﻟﻤﺲ ﭘﻠﻪ ای از روی آن ﻋﺒﻮر ﮐﺮدو ﺑﺎﻻ رﻓﺖ، اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﭼﻮن زود ﺧﺴﺘﻪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﺧﻮاﻫﯿﻢ اﻓﺘﺎد. آن وﻗﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻ را ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ دﯾﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﻮدال ﺗﯿﺮه ﺗﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺑﻌﯿﺪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در اﺛﺮ ﺷﺘﺎب ﭘﺎﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﺪ، ﯾﺎ ﭘﻠﻪ ای زﯾﺮ ﭘﺎﯾﻤﺎن ﺑﺸﮑﻨﺪ و ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺷﻮﯾﻢ. ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ راه اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﯿﻮه ای درﺳﺖ و ﺳﻨﺠﯿﺪه از ﻧﺮدﺑﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮوﯾﻢ. ﯾﻌﻨﯽ از ﭘﻠﻪ ای ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ای دﯾﮕﺮ. ﺳﺮﻋﺖ ﺳﻌﻮد ﻣﻄﺮح ﻧﯿﺴﺖ.

دانلود گزارش کارورزی فیزیکی و مشکل یابی آن